In het dagelijks leven komen wel eens incidenten voor. In civiele procedures ook. Een voorbeeld van zo’n incident is een ‘vrijwaring’. Wat een vrijwaring is, kan ik het beste uitleggen aan de hand van een simpel voorbeeld. (Beschouw het dus ook als een simpel voorbeeld, want ik weet natuurlijk ook dat dit soort schadezaken in de praktijk niet zo gaan, want ruzie maken met je buurman is nooit slim 😉).

Stel: Na een heerlijk weekendje aan zee, vertrek je naar huis. Jan heeft altijd al eens in jouw auto willen rijden, dus zo geschiedde. Als je bijna thuis bent, ziet Jan de auto van jouw buurman over het hoofd. Hij draait te snel in en brengt schade toe aan de auto van je buurman. De buurman ontdekt dit, en eist een schadevergoeding. Van jou, omdat het jouw auto is. Maar omdat jij de schade niet hebt aangebracht, weiger je om de schade te betalen. Dus betrekt de buurman je in een gerechtelijke procedure.

Maar jij hebt de schade niet toegebracht. Dat was Jan. Dus wil je ook dat Jan voor de schade opdraait. Je kunt de procedure met de buurman afwachten en – als je wordt veroordeeld om de schade te voldoen – een nieuwe procedure starten tegen Jan.

Maar dit is natuurlijk erg omslachtig en kun je voorkomen door een ‘vrijwaringsincident’ op te werpen in de procedure met de buurman. Dit incident is een processtuk (“incidentele conclusie”) in de civiele procedure waarin je aan de rechter vraagt om Jan in vrijwaring te mogen oproepen. De eiser – jouw buurman – mag natuurlijk op dat verzoek reageren en de rechter bepaalt vervolgens in een tussenvonnis of het verzoek wordt toegewezen of niet. Gedurende die incidentele procedure wordt de hoofdzaak tussen de eiser en de gedaagde uitgesteld.

Bij de beoordeling van het verzoek tot vrijwaring zal de rechter bekijken of de derde inderdaad verantwoordelijk is als de vordering van de eiser wordt toegewezen. In dit voorbeeld zal de rechter dus beoordelen of Jan verantwoordelijk is voor de schade aan de auto van de buurman, indien de schadevordering van de buurman wordt toegewezen.

Als het verzoek tot vrijwaring wordt toegewezen, dan wordt deze tegelijk met de procedure in de hoofdzaak gevoerd. Eén rechter behandelt dan beide procedures. Ook de uitspraak in de hoofdzaak wordt tegelijk met die in de vrijwaring gewezen. Kortom, een incident is dus ook nog eens efficiënt. Was dat in het dagelijks leven ook maar zo 😉

Nu je weet hoe een ‘vrijwaring’ werkt, is het natuurlijk leuk om een echt praktijkvoorbeeld te horen. Daaraan hebben wij natuurlijk al gedacht. In een volgend blog zal mijn collega Suzan Winkels-Koerselman een ander sprekend voorbeeld geven van een vrijwaring die zij heeft meegemaakt in haar eigen praktijk.

Wil je meer weten over procederen? Neem gerust eens contact met ons op!