Dinsdag 23 december 2014

Ik ben in de gelukkige omstandigheid getrouwd te mogen zijn met een (doorgaans) lieve vrouw en een drietal gezonde kinderen van 1, 3 en 6. Ik vervul mijn werk als advocaat-curator met veel plezier en ik besef mij elke dag dat ik het getroffen heb met een leuk kantoor en dito collega’s. Toen ik net begon als advocaat-stagiaire leefde ik op en van het kantoor. Niet alleen met het oog op veel uren maken in dossiers, maar ook met het bezoeken van allerlei nevenactiviteiten die een advocaat-leven je kan bieden. Nu ben ik papa, een vader van een gezin. Een vader die bij het avondeten mee aan tafel zit, sterker nog, die ook het eten kookt. Dit laatste overigens doe ik niet alleen in het belang van de kinderen, maar ook in mijn eigen belang. Mijn stelregel is dan ook dat je me niet hoeft te bellen tussen 18.00 en 20.30 uur. Een stelregel die ik niet alleen hanteer in dossiers waar ik acteer als curator, maar ook als advocaat. Het aardige is dat deze stelregel vrijwel nooit leidt tot scheve gezichten en/of verontwaardiging. Het wordt zelfs meestal als zeer positief ervaren.

Onlangs was ik betrokken als advocaat bij een cliënte die graag activiteiten wilde kopen uit een faillissement. Hoewel deze cliënte met gemak een groot Zuidas-kantoor in de armen kon nemen (en betalen), wilde zij graag dat ik haar als advocaat zou adviseren en begeleiden bij de koop. Toen op een avond de druk op de ketel stond en ik inmiddels diverse oproepen van haar gemist had, twijfelde ik of mijn stelregel wel een juiste was. Immers, cliënte was bekend met het feit dat ik tussen de tijdstippen 18.00 en 20.30 uur niet bereikbaar was en desondanks bleef zij mij maar bellen. Met enige schroom belde ik haar die avond terug in de veronderstelling dat ik een teleurgestelde cliënte aan de lijn zou krijgen. Niets was minder waar. In alle eerlijkheid vertelde ik mijn cliënte dat het allemaal wat langer duurde omdat ik toch echt eerst het boekje van Wipneus en Pim moest uitlezen samen met de kids. De eerste vraag die ik kreeg van mijn cliënte was: “En hoe liep het af?”

Soms kan het niet anders en dan moet je je stelregel verlaten in het belang van het dossier en/of cliënte. Maar ik probeer hier wel zoveel mogelijk terughoudend in te zijn. Een dag heeft immers 24 uur, dan moet het wel heel bijzonder zijn als je niet 2,5 uur kunt besteden aan je gezin.